Ik veteraan,….. hoezo?

Ja, gezien mijn registratienummer zou je tegenwoordig zeggen een oude veteraan, blauwe blazer en grijze broek. Maar..... hoe is het allemaal begonnen?

In 1976 naar de KMS in Weert om onderofficier te worden bij de genie. Na de opleiding al snel met mijn partner naar Duitsland verhuisd, 41 Gnbat, het avontuur trok ons aan. Begin jaren 80 van de vorige eeuw diende de mogelijkheid zich aan om naar Libanon te gaan, maar dat heb ik toen niet gedaan omdat er gezinsuitbreiding aan zat te komen. Maar in 1993 kreeg ik de kans om naar Cambodja te gaan als Regional Engineer in het zuiden van Cambodja. Zes maanden in Sihanoukville om de infrastructuur van de UN op peil te houden, een prachtige functie waardoor ik door het hele zuidelijke deel van Cambodja kon reizen. Terug in Nederland voelde ik mezelf als 38-jarige zeker geen veteraan, druk bezig met gezin en carrière en in Nederland stond het fenomeen veteraan nog op een laag pitje.

De volgende uitzending begon eind 1998, met 102 Bouwmachinecompagnie naar Macedonië om een base te bouwen op het vliegveld van Skopje. Het zou een aantal weken duren maar het werden 4 maanden. Een hardwerkende club onder zware omstandigheden, de base was klaar in april 1999 en we konden weer naar huis, maar of ik me nu veteraan voelde??? Er volgden nog vele uitzendingen, meerdere keren Bosnië, Irak en 2 keer Afghanistan en in mijn functie bij Geniewerken van 101 Gnbat waren er nog de tientallen werkbezoeken aan de missiegebieden van één tot meerdere weken. In Nederland kwam langzaam maar zeker de veteraan ook wat meer in beeld, eerst de Indië- en Koreaveteranen, maar langzamerhand ook de jongere veteranen van latere missies. Langzaam kwam bij mij steeds meer het gevoel dat ik veteraan was.

Mijn laatste uitzending was in 2008, commandant missieteam van de PRT in Chora, Afghanistan. Ik was inmiddels 53 jaar en na terugkomst in Nederland werd ik door de Stichting Veteranen Kampen gevraagd een lezing te geven over mijn uitzending. Daar zag ik wat de veteranen voor elkaar betekenen. De ‘oude’ veteranen steunen elkaar, ze praten over wat ze meegemaakt hebben, helpen elkaar als het even wat minder gaat en ze hadden veel interesse in de zaken die ik als ‘jonge’ veteraan heb meegemaakt. Vanaf die tijd ben ik besmet met het veteranenvirus. Ze vroegen me mee te gaan naar de Nederlandse Veteranendag in Den Haag. Op mijn vraag wat ik daar te zoeken had en dat dat een evenement voor oude mannen was kreeg ik als antwoord: ‘Je kan er alleen over oordelen als je er zelf geweest bent’. De volgende uitzending begon eind 1998, met 102 Bouwmachinecompagnie naar Macedonië om een base te bouwen op het vliegveld van Skopje. Het zou een aantal weken duren maar het werden 4 maanden. Een hardwerkende club onder zware omstandigheden, de base was klaar in april 1999 en we konden weer naar huis, maar of ik me nu veteraan voelde??? Er volgden nog vele uitzendingen, meerdere keren Bosnië, Irak en 2 keer Afghanistan en in mijn functie bij Geniewerken van 101 Gnbat waren er nog de tientallen werkbezoeken aan de missiegebieden van één tot meerdere weken. In Nederland kwam langzaam maar zeker de veteraan ook wat meer in beeld, eerst de Indië- en Koreaveteranen, maar langzamerhand ook de jongere veteranen van latere missies. Langzaam kwam bij mij steeds meer het gevoel dat ik veteraan was.

Mijn laatste uitzending was in 2008, commandant missieteam van de PRT in Chora, Afghanistan. Ik was inmiddels 53 jaar en na terugkomst in Nederland werd ik door de Stichting Veteranen Kampen gevraagd een lezing te geven over mijn uitzending. Daar zag ik wat de veteranen voor elkaar betekenen. De ‘oude’ veteranen steunen elkaar, ze praten over wat ze meegemaakt hebben, helpen elkaar als het even wat minder gaat en ze hadden veel interesse in de zaken die ik als ‘jonge’ veteraan heb meegemaakt. Vanaf die tijd ben ik besmet met het veteranenvirus. Ze vroegen me mee te gaan naar de Nederlandse Veteranendag in Den Haag. Op mijn vraag wat ik daar te zoeken had en dat dat een evenement voor oude mannen was kreeg ik als antwoord: ‘Je kan er alleen over oordelen als je er zelf geweest bent’.

Dus de laatste zaterdag in juni, samen met mijn echtgenote Sarina, in blauw-grijs veteranenpak (gratis) met de trein naar Den Haag. Veel oude maten gezien uit de verschillende uitzendingen, dus ik voelde mij al snel thuis tussen al die veteranen, jong en oud! Bovendien hebben ze het goed voor elkaar op het Malieveld, gratis eten, gratis consumptiebonnen, goede livemuziek en dan het defilé door de stad langs het bordes met de koning…. Honderdduizend mensen langs de kant die applaudisseren voor alle veteranen die langs marcheren, best emotioneel. Vanaf dat moment was ik verkocht, werd bestuurslid van de Stichting Veteranen Kampen en later bestuurslid bij de Vereniging Veteranen Regiment Genietroepen. Elk jaar gaan we naar de Nederlandse Veteranendag, we nemen altijd een VIP mee, bijv. onze burgemeester of een wethouder, ze vinden het mooi en zij zetten zich gedurende het jaar in voor de Kamper veteranen.

Ook zijn we jaarlijks met een afvaardiging van de VVRG op Prinsjesdag in Den Haag. Dan staan we in het Erecouloir (erewacht) voor de koning bij de ingang van het Binnenhof. Tijdens de dodenherdenking op 4 mei, deel uitmaken van het Erecouloir op de Dam in Amsterdam en in Kampen staan we op 4 mei met de veteranen bij het monument.

Eindelijk begin ik me dan toch veteraan te voelen. Maar het mooiste is dat er steeds meer jonge veteranen naar al die activiteiten komen. In 2018 was het aantal ‘jongeren’ op de Nederlandse Veteranendag in het geniedetachement groter dan de oude garde. De jongeren natuurlijk niet in blauw-grijs maar in zwarte VVRG polo die gratis beschikbaar wordt gesteld aan deelnemende genieveteranen, blauwe spijkerbroek en zwarte schoenen. Bij slecht weer hebben we nog een mooie zwarte soft shell jas met VVRG-logo. Actief dienenden kunnen er ook voor kiezen om in DT mee te lopen. De jonge garde vindt het prachtig, ze zien hun oude maten weer en soms is er een eenheid die, eventueel met financiële ondersteuning van de VVRG, tevens een reünie organiseert op de Veteranendag. Mijn veteranenhart bloeit als ik die jonge gasten zie lopen.

Sodeju, ik ben veteraan!!